Zonder dat ik wist wat mij te wachten stond zei ik ‘Ja”. Ja tegen St Maarten, ja tegen een week clownen, ja tegen het onbekende, de onbekende mensen met wie ik op reis zou gaan en de onbekende bestemmingen waar we zouden spelen en de onbekende chaos die ons wellicht te wachten stond. \
Een tropische regenbui verwelkomde ons in St Maarten. Dit schijnt niet vaak voor te komen, dus misschien speciaal voor ons. Drijfnat zaten we in het busje. De verwoesting was goed te zien. Het maakte mij stil, want ik kon en kan nog steeds niet beseffen hoe erg Irma moet zijn geweest.
Er zijn zoveel mooie en speciale contact momenten geweest. Met kids, met ouderen, als clown, in de supermarkt, op straat, tijdens de circusworkshops. Als clowns waren we overal en nergens. Sommige kids kwamen we meerdere keren tegen. “You’re back again”, riep 1 van de kids vol overgave. Om tijdens het praten al meteen weg te stormen en aan zijn vriend op school met een grote glimlach te vertellen dat hij ons al kende omdat we ook bij hem thuis in het weeshuis waren geweest.
Nu zit ik thuis.. Dankbaar voor alles wat wij hebben kunnen geven en voor alles wat wij gekregen hebben. Sommige mensen hebben niks meer maar voor hun is het enige wat telt dat “the friendly Island” langzaam weer wordt op gebouwd, het gewone leven weer zijn draai vindt. Een vrouw van 91 vertelde mij “We have to stay strong, that’s the only option we have. We believe in our strength. The Island will be ours again” We gaven elkaar een langdurige stevige knuffel beide met tranen in de ogen.
